Vaker wel dan niet, wanneer we opgroeien, ontwikkelen we het idee dat we iets speciaals moeten doen om de liefde van de ouder te verdienen. Het kind verandert zichzelf in wat de ouder wil dat het is, en laat zijn eigen behoeften volledig achterwege.
Als gevolg hiervan begint het zich waardeloos, verkeerd of onbemind te voelen, omdat het de overtuiging heeft dat 'als mama of papa niet van me houdt, ik niet goed genoeg ben.' Op latere leeftijd internaliseren we die stem. Dat verandert in 'de stem van de innerlijke criticus', een stem die dezelfde oude boodschap blijft spelen als een gebroken plaat.
Ons gebrek aan zelfacceptatie wordt een probleem wanneer we te veel energie gaan steken in het 'fixen' van onszelf, in plaats van die energie te richten op het geven van liefde en waardering aan onszelf.
Daarom is het zo cruciaal om in het reine te komen met onze onvolkomenheden als menselijke wezens - en te leren gelukkig te zijn met waar we zijn voordat we naar waar we naartoe willen.
Wanneer een gedachte of gevoel van niet genoeg zijn opduikt, probeer je dan bewust te worden van de innerlijke criticus. Word een getuige van wat er gebeurt. Stel jezelf de vraag: Is deze gedachte echt waar? Kan ik mezelf accepteren op dit moment? Probeer het te voelen en adem er doorheen.
Commentaires